Uns' Milde kümmt an d' Heid' to Welt.
Eehr Weeg is Wischen, Moor un Feld.
So is se dänn een Heidekind.
Un wie dänn junge Deerns so sind;
Tu Hus daor deit se dat nich' holl'n,
se mücht woll ‚lewsten rümmertolln.

So springt se dänn ohn ‚ Rast un Roh
Dorch Feld un Busch na Gar'leg'n to,
lewäugelt mi de olle Stadt,
kiek sick an gröne Wischen satt.
Un zwängt sick, wat se nich' geern hätt,
bit dicht vör Kalw henn dorch een Bett.

Hier flütt se unner veele Brücken
Hätt bald de olle Stadt in'n Rücken,
un daormit auk de veel'n Krümm.
Un kiekt auk gaornich sick mehr ümm.

Een Gruß noch van de Burgruin'
In gülden Aowendsunnenschien.
Dorch Feld un Wischen flütt de Mill,
wo se na d' grote Waoter will.

Daor kann se danzen, spring' un toll'n,
bruk sick An d' enge Bett nich' holl'n.
Daor juchst se mit'n Storm wie dull,
un hät dänn all's wat se wull.

(Gedicht von Fritz Hagen)